Marloes en Jan zijn ouders van Lore (4).
Lore is een pittige kleuter, of zo zien wij ze toch, zeggen ze beiden. Lore is vier jaar en een wervelwind. Ze heeft energie voor tien en wil niets liever dan een hele dag spelen.
Vorig weekend ging Lore naar een verjaardagsfeest. Een binnenspeeltuin werd samen met tien andere klasgenootjes onveilig gemaakt. Een rustige namiddag voor ons, met zelfs al een klein gemis, hoe vreemd dat ook klinkt. Om vijf uur stipt stond ik dan ook op de plaats van afspraak, zegt Jan. Ik kon niet wachten om mee te delen in al dat plezier. Een in het gezicht roodaangelopen, bezwete kleuter komt naar me toegerend. Het is Lore, niet enthousiast, maar duidelijk heel boos. Nog voor ik er erg in had, krijg ik een duw. Heel gemeend schreeuwt ze: ‘Je bent te vroeg! Ik ga niet mee!’
Ik werd meteen uit mijn droombeeld getrokken en had al geen zin meer in wat volgde.
Geen beleefde dankjewel, geen fijn afscheid van de vriendjes, geen rustig praatje met andere ouders, maar schreeuwen voor de hele speeltuin, zich boos op de grond gooiend en vooral met alles in haar lijfje gaf ze aan: ‘ik ben niet akkoord!’
'En dat na zo een leuke dag voor haar?' zucht Marloes.
Hoe kunnen we onze dochter dankbaar leren zijn? Hoe kunnen we deze leuke momenten ook leuk afsluiten?
Laten we starten bij de vraag:
"Hoe ziet een kleuter dit?"
Lore kwam die namiddag toe in wat voor een kleuter vrijwel gelijk staat aan een droomwereld: klimmen en klauteren zonder je pijn te doen. Pannenkoeken eten en cadeautjes afgeven, spelen met vriendjes… drie uur lang. Ze geeft zich volledig. Ze ontdekt een nieuwe plaats, met fantastische obstakels en een hele fantasiewereld erbij. Ze verlegt haar grenzen en beleeft de wildste avonturen. Haar vriendjes zijn haar steun, helpers en uitdagers tegelijk. Stuk voor stuk gaan ze tot het uiterste. Wanneer papa aankomt is Lore moe, maar nog niet uitgespeeld. Ze schrikt en wil vooral nog vlug voor de zoveelste keer van die ene grote glijbaan die ze net onder de knie kreeg, nog één keer op de klimmuur en nog één keer over de vloer die zogezegd lava was. Want dat was écht geweldig spannend!
Naar huis gaan, dag zeggen tegen al dat leuks en niet meer bij de vriendjes zijn… daar had Lore nog geen seconde aan gedacht. Daar is zij het niet mee eens. Voor haar mag dit avontuur nog uren duren.
4 tips om zelf mee aan de slag te gaan.
1. Maak verbinding.
Maak verbinding met de wereld van je kind. Neem daarvoor je tijd en reageer niet enkel op het negatieve gedrag. Word jouw kleuters’ bondgenoot en vraag oprecht en geïnteresseerd om deze wereld even voor te stellen. Jouw kleuter doet niets liever!
2. Begrip, voorspelbaarheid en duidelijkheid.
Hou die verbinding vast, dus slik ook die ‘MAAR, die we als volwassene erg graag gebruiken even in. Leg uit dat het feestje voorbij is en wat er nu zal gebeuren:
- Jij gaat even praten met de ouders van de jarige en wil zeker ook nog kijken hoe zij die lava overwint.
- Daarna gaan we als twee ninja’s op zoek naar de jas en proberen ze te pakken, zonder dat iemand ons ziet.
- Jij mag op mijn schoot zitten en dan zal ik jouw schoenen aandoen, alsof ik jouw dienaar ben.
Je zorgt voor begrip, maar ook voorspelbaarheid en duidelijkheid. Je bouwt de spanning en de grote stroom aan energie stapsgewijs een beetje af en laat elkaar, figuurlijk dan, niet meer los.
3. Vraag wat nodig is.
Wanneer de rust een beetje is wedergekeerd, vraag je wat er nodig is: geef ik je bijvoorbeeld een hand om naar de auto te gaan? Of zit je liever in mijn nek?
Er zal zeker nog wel wat verzet zijn, maar ga daarbij niet in een ander team zitten. Je zit in hetzelfde team en bevestigt wat jouw kleuter heel sterk voelt: het is een stom om weg te gaan.
Je staat klaar om te helpen, blijft nabij en co-reguleert zo mee dat overweldigende gevoel.
4. Bouw verder aan de overgang naar meer rust.
Eenmaal in de auto denk jij misschien wel ‘Oef, gelukkig is dit voorbij’, maar dat is het nog niet voor jouw kleuter. De vermoeidheid, het gemis en het lastig vinden te stoppen met iets leuks zijn een mengelmoes aan emoties, die er nog steeds zijn. Jouw kleuter kent er geen naam voor en kan nog moeilijk zelfstandig dit controleren. Bouw dus ook in de auto verder aan een overgang naar meer rust, maar ook naar andere leuke dingen.
Stem af op jouw kind en zoek naar datgene wat hij nodig heeft. Rust, jouw nabijheid en een beetje sturing in de verdere daginvulling zijn op deze momenten bij elk jong kind essentieel.
Wil je graag eerdere artikels lezen?
