Roel en Mona zijn de trotse ouders van Jeff (3,5 jaar).
Jeff is net gestart op school en lijkt plots heel snel ‘groot’ te worden. Waar enkele maanden geleden mama Mona nog het gevoel had een baby te verzorgen, ziet ze nu een stoere kleuter initiatief nemen en een veelheid aan nieuwe dingen uitproberen.
Zo nam Jeff laatst zelf een stoel in de keuken, klom daar dapper op, ging op één been staan en rekte zich helemaal uit, om dat éne glas bovenin de kast te nemen. Zijn plan was om zelf de tafel dekken; als verrassing voor mama en papa.
Beide ouders vertellen het verhaal met enig ongeloof en weten zelf niet goed wat nu te denken.
Mama ziet meteen alle gevaren, papa is vooral trots op de volharding en durf van zijn zoon.
Mama Mona vertelt hoe ze meteen alle gevaren ziet en daarenboven geen zin heeft in de opkuis van gebroken servies. Papa Roel ziet het iets anders en benadrukt vooral zijn verbazing in de volharding en durf van zijn zoon. Hij zegt dit met een trotse blik en geeft veel minder dan mama om die andere gevaren.
Toch stelt mama Mona zich de vraag hoe je een kleuter kan temperen en kan aangeven dat het soms niet past om met die dingen zelf aan de slag te gaan?
Laten we starten bij de vraag:
"Hoe ziet een kleuter dit?"
Jeff kijkt de hele dag zijn ogen uit. Hij observeert en registreert heel vaak wat en hoe anderen iets doen. Wanneer hij zich daar klaar voor voelt, kriebelt het om het zelf uit te proberen.
Mama of papa dekt de tafel minstens tweemaal per dag. Telkens kijkt Jeff goed waar alles staat en hoe zijn ouders het aanpakken om tot een gedekte tafel te komen, klaar voor een gezellige maaltijd.
Jeff voelt zich kiplekker thuis en heeft vertrouwen in hoe zijn ouders dingen aanpakken. Ook heeft hij vertrouwen in de aanwezigheid en onvoorwaardelijke liefde en steun die zijn ouders steeds geven.
Zeg nu zelf; Waarom zou hij niet ingaan op die kriebels om het zelf te doen?
Als ouder hoor je ‘Ikke doen’ een heel aantal keer per dag. Reeds in de peuterfase beginnen kinderen de drang naar dingen zelf ontdekken heel kenbaar te maken. Deze drang naar autonomie is bij een peuter en kleuter erg groot.
Zelfstandig ontdekken en nieuwsgierig op pad gaan lukt hen vooral wanneer ze zich veilig en gesteund voelen. Het is een belangrijke ontwikkelingstaak, maar niet altijd even efficiënt voor ouders in een drukke dag. Als volwassene ontbreekt het je vaak aan tijd of heb je de neiging om mogelijke tegenslagen te voorkomen.
Het is echter belangrijk om vertrouwen te geven, ook al twijfel je misschien stiekem zelf aan de uitkomst.
Slik die 'Pas op!' of 'Voorzichtig!' af en toe in en laat jouw kleuter, binnen veilige grenzen, ook zelf iets uitproberen.
Tijd en aandacht voor dat zelfstandige leerproces is een noodzaak, maar het mag wel ingepland worden, wanneer ook jij de ruimte er voor voelt.
Zo leg je bij jouw kind een stevige basis naar zelfvertrouwen en toon je het belang van het leerproces dat daarbij wordt afgelegd.
3 tips om zelf mee aan de slag te gaan.
1. Investeer tijd en geef exclusieve aandacht.
Zoek momenten waar samen met jou veilig en ongedwongen kan en mag geoefend worden. Bouw hulp gradueel af. Zo kan bij de start letterlijk een helpende hand nodig zijn en is na verloop van tijd enkel jouw fysieke aanwezigheid in de kamer voldoende.
2. Wat nog niet lukt, is geen taboe.
Geef op een authentieke en liefdevolle wijze feedback en durf zo ook te benoemen wat nog niet zo goed lukt. Op deze manier is het duidelijk dat we niet streven naar een perfect eindresultaat, maar dat we vooral waarde hechten aan het leren en alle inspanningen daarbij.
3. Geef ook jouw grens aan.
Voel je zelf geen ruimte om te oefenen en lukt het even niet om voldoende aandacht te geven, begrens dan op een liefdevolle manier. Zo kan je aangeven dat er nu even geen tijd is om samen te oefenen. Erken wel het belang ervan, geef begrip aan misschien de teleurstelling die daarmee samen gaat en vertel wanneer je er wel ten volle kan staan.
Wil je graag onze andere artikels lezen?
