Sylvie is alleenstaande mama van Floor.
Floor is vijf jaar oud en net gestart in de derde kleuterklas. ‘Slapen deed ze nooit graag,’ zegt mama Sylvie, ‘maar sinds de start van het nieuwe schooljaar is het echt een strijd.’
Elke avond is het een gevecht om met Floor naar boven te gaan, haar richting bed te loodsen en om zelf uit de kamer te glippen. Niet veel later staat Floor meestal terug beneden en kan het spelletje opnieuw beginnen. ‘Ik heb daardoor geen moment meer voor mezelf en dat weegt meteen zwaar door,’ zegt mama Sylvie.
"Hoe kan ik Floor sneller tot slapen brengen? "
Laten we starten bij de vraag:
"Hoe ziet een kleuter dit?"
Floor is nog erg jong en beleeft de wereld vaak als heel overweldigend. Zo is een schoolstart voor een kleuter veel intenser dan we denken als volwassene. Floor krijgt zoveel nieuwe indrukken overdag en heeft, in tegenstelling tot de vakantietijd, niet haar mama om ze meteen mee te delen. Waar mama in de vakantie een instant klankbord was en meteen hielp bij het reguleren van bepaalde emoties, komt Floor nu met een vol emmertje (positieve) spanning thuis. Overdag was er immers geen of weinig klankbord en amper ontlading. Floor zelf is zich daar nog weinig bewust van, maar voelt wel de onrust en de nood aan nabijheid van mama.
Dat vertaalt zich in een klein meisje dat er dan wel doodmoe uitziet, maar luidkeels brult ‘Ik ben niet moe!'. Haar onrust en spanning voelt onbewust nog te groot aan, waardoor Floor niet zo ontvankelijk is voor het avondritueel en de graduele rust, wat in een vakantieperiode wel vlot liep. Ze is dan ook oprecht verbouwereerd wanneer mama aangeeft dat het bedtijd is en voelt zich er niet klaar voor. Niet naar bed willen is dat onbewuste gevoel van onrust vertellen in kindertaal. Ze geeft als het ware aan dat alleen in een kamer zijn plots heel lastig is en zelfstandig de slaap vatten als een heuse opdracht aanvoelt. Het overspoelt haar en Floor wil hulp bij het reguleren ervan.
4 tips om zelf mee aan de slag te gaan.
1. Hoor de onderliggende boodschap.
Verlies je niet in de oppervlakkige strijd voor bedtijd, maar hoor de échte boodschap die gegeven wordt. Overtuig jouw kleuter dus niet van het tegendeel, met tal van argumenten, maar ga na wat de behoeften op dat moment zijn. Verwoord ze letterlijk, zo is het duidelijk dat je hem begrijpt en kan jouw kleuter die strijd al staken.
Probeer dus in plaats van ‘je bent wel moe hoor, ik zie het aan jouw oogjes’, ‘je hebt nog geen zin om te slapen en wil nog een beetje bij mama zijn hè?’
2. Erken de nood.
Geef begrip voor die (tijdelijke) verhoogde nood aan nabijheid en/of ontlading en ga na hoe je daarbij een hulp kan zijn.
Naschools meer inzetten op ontladingsoefeningen of verbindend spel, het avondritueel langer maken zodat er meer tijd is om tot rust te komen of meer nabijheid bij het inslapen bijvoorbeeld kunnen daarbij helpen.
3. Wees je bewust van je eigen angsten.
We zijn bang om sommige hulpmiddelen te installeren uit vrees daar voor langere tijd aan vast te hangen. Dat is vooral onze angst als volwassene, maar daarom geen waarheid. De oprechte verbinding aangaan met jouw kind en tegemoet komen aan wat op dat moment nodig is, zal net helpend zijn in het lange termijn proces naar zelfstandigheid en van het opgroeien. Wanneer de nood aan nabijheid of de intensiteit van de dagverwerking vermindert, kan stapsgewijs de volwassen hulp worden afgebouwd en zal jouw kleuter makkelijker openstaan voor alternatieven.
4. Neem tijd.
Geef jouw zoon/dochter én jezelf even de tijd om aan te passen aan het nieuwe werkritme. Evalueer pas na een paar weken of de spanning en onrust al dan niet terug afneemt. Zo bied je ten allen tijde hulp op maat van jouw kleuter.
Het is koekenbak! Zoek een gezellig plekje uit en geniet samen met je kleuter van deze massage op kindermaat. Dit spel zorgt voor verhoogde nabijheid, verbinding en ontspanning door aanraking.
Wil je graag onze andere artikels lezen?
