kind-faalangst
Sien en William zijn erg betrokken ouders van drie jonge kinderen. 
 
Lotte is vijf jaar en de oudste van de bende, maar ook de meest gevoelige. ‘Overdreven gevoelig’, vult William meteen aan. ‘Een echte dramaqueen, dat heeft ze al van jongs af.’ 
 
Wanneer er voor Lotte iets niet loopt zoals zij het wenst of wanneer ze zich pijn doet, iets verliest, iets stuk gaat, gaan de sirenes open. Dan hoort de hele straat het: Lotte is verdrietig. Laatst had haar kleine broer Lottes tekening gevonden. Zijn kleine handjes verkreukelden het kunstwerk.  ‘Soms zou ik naar de buren willen gaan,’ zegt Sien, ‘om even te kaderen dat het ‘maar’ om een tekening gaat die verkreukeld is.’ 
 
Hoe vaak we ook al met Lotte hierover gepraat hebben, ze kan het niet stoppen. Rustig iets vertellen of een beetje serieus de situatie inschatten, kan ze niet. 
 
Hoe halen we de dramaqueen wat uit Lotte? 
Laten we starten bij de vraag:

"Hoe ziet een kleuter dit?"

Voor Lotte is haar tekening een kunstwerk waar ze zichzelf in overtrof. Voor haar was dit een taak die heel lang duurde en haar uiterste concentratie vroeg. Dat de mannetjes deze keer vijf vingers hadden, een mooi kleedje droegen en dat die regenboog beter dan ooit tevoren gelukt was, is heel speciaal voor Lotte. 

Dat nét die tekening kapot ging, was hartverscheurend voor haar. Een groot verdriet overspoelt haar dan.

Een machteloos gevoel zorgt ervoor dat ze enkel kan huilen, heel luid… zodat anderen het ook ten volle kunnen begrijpen hoe erg ze dit vindt. 

Verder dan dit aangeven komt Lotte niet. De situatie aanvaarden en naar oplossingen zoeken, lukt in deze emotie niet. 

4 tips om zelf mee aan de slag te gaan.


1. Oordeel niet. 

Voor een kleuter kan een situatie of gebeurtenis oprecht een drama zijn. Hun wereld ziet er nog heel anders uit dan de onze. Zo kan een tekening gelijk staan aan wat een maandenlang project zou zijn in onze wereld. 

 

2. Breng jouw kind tot rust.

De emotie is zo groot dat er even geen plaats meer is voor rationele bedenkingen. Er is maar één focus, datgene wat als bedreigend overkomt en waar ze heel verdrietig en boos van worden. 

Blijf daarom in de eerste plaats zelf rustig. Nu zelf schreeuwen, zorgt voor een nog grotere emotie en dus een escalatie. 

3. Neem de tijd om woorden te geven aan het verdriet.

Zo toon je op heel veel verschillende manieren dat je het duidelijk ziet hoe verdrietig dit jouw zoon/dochter maakt. Jij aanvaardt de emotie en daardoor kan jouw kleuter hetzelfde doen. Door jouw erkenning en jouw rustige aanwezigheid help je de emotie te reguleren. 

Een emotie is immers nooit goed of slecht, juist of fout; die mag er zijn. Het gedrag dat hier soms hand in hand mee gaat, kan wel begrensd worden.  

Zo kan er wel een stop gezegd worden aan heel luid schreeuwen of slaan, maar dient de focus te liggen op het gevoel dat dit uitlokt. 

 

4. Zoek samen naar oplossingen. 

Enkel wanneer het verdriet wat kleiner wordt, kan je samen naar oplossingen zoeken. Geen oplossingen die de tekening opnieuw helemaal mooi maken, maar oplossingen om het verdriet nog kleiner te maken en de situatie te herstellen. 

Wil je graag eerdere artikels lezen?