Stephane en Ilse zijn ouders van Lila. Lila loopt sinds 1 september school en heeft al enkele zware maanden achter de rug. Zo ook Stephane en Ilse…
Ilse geeft aan dat ze sinds september dagelijks met een knoop in de maag Lila afzet aan de schoolpoort. De tranen zijn dan misschien al wat minder hevig dan bij start, maar als mama zie je dat bange vogeltje elke ochtend weer. Dat breekt mijn hart. Ze is nog zo klein en kwetsbaar. Die grote schoolpoort alleen binnenwandelen zal niet makkelijk zijn. Ik begrijp haar echt. Maar aan de schoolpoort neemt de juf het vaak over. Dan hoor ik ‘Kom maar, Lila, droog die traantjes maar snel. De andere kindjes wachten op jou.’
Een goedbedoelde actie van de juf, maar één waar ik me niet goed bij voel. Hoe kan ik het anders aanpakken?
Laten we starten bij de vraag:
"Hoe ziet een kleuter dit?"
Lila is nog geen drie jaar en kende tot nog toe een erg kleine wereld. Ze ging wel naar de crèche, maar de grootsheid en drukte van de school is toch nog net iets anders voor haar.
De verandering van omgeving heeft tijd nodig. Tijd om te ontdekken, om te begrijpen en om gewoon te worden. Lila nam in september een reuzegrote sprong in het diepe, zonder mama of papa. Dat zorgt bij alle kinderen voor een zekere mate van angst en spanning. In de maanden september en oktober nam Lila de tijd om de ruimtes te verkennen, de andere kinderen in de klas te ontdekken en de leerkracht toe te laten. De routines in een kleuterklas zorgen voor herkenbaarheid en voorspelbaarheid, wat na een aantal weken een schooldag duidelijker maakte. Gedurende de hele schooldag vindt Lila daardoor stilaan haar plekje in de groep en kan ze ondertussen genieten van de contacten, het spel en de nieuwe dingen die ze leert.
Maar ’s ochtends aan die schoolpoort en zeker na een weekje vakantie zoals vandaag, lijkt die drempel opnieuw hoog. Lila zoekt al haar moed bij elkaar, maar die spanning overspoelt haar en komt er in tranen uit.
5 tips om zelf mee aan de slag te gaan.
1.
Accepteer de schoolpoorttranen. Zie ze als iets helpend bij de stress die er hoe dan ook is. Probeer ze niet weg te vegen, maar laat ze stromen, want dat heeft een helend effect. Benoem ze zodat jouw kleuter weet dat jij begrijpt wat er van binnen gaande is bij hem.
2.
Focus op de verbinding tussen jullie beiden en maak even je eigen verhaal. Probeer niet te vergelijken met andere kleuters of hou even geen rekening met goedbedoelde adviezen van anderen. Jullie zijn samen aan de schoolpoort en nemen de tijd die jullie nodig hebben.
3.
Geef iets mee van jou om door die poort te stappen. Een knuffelknop op de hand, een zakdoek, een knuffel met veel mama/papa- zoenen. Het is een troost en houvast. Het zorgt voor co-regulatie, zonder jouw aanwezigheid.
Wanneer de schooldagen steeds vlotter verlopen, zal je merken dat de nood aan deze kleine hulpmiddelen vanzelf verdwijnt. Jouw kleuter zal op termijn dus heus zonder knuffelknop naar school kunnen.
4.
Bespreek met de leerkracht jouw bezorgdheid. Vertel aan jouw zoon/dochter dat de leerkracht er zeker doorheen de dag voor hem is. Toon jouw vertrouwen in de andere zorgfiguur; zo sta je model en wordt de drempel voor jouw kleuter een heel stuk lager.
5.
Vertel wat er na de schooltijd gebeurt. Gaan jullie samen knuffelen, fietsen of bij oma en opa op bezoek?
Het is geen afscheid aan de schoolpoort, maar een ‘tot straks’. Dat is voor sommige kleuters erg belangrijk om letterlijk te horen en bevestiging in te krijgen.
Wil je graag eerdere artikels lezen?