Lore (27 jaar), juf van de tweede kleuterklas.
Juf Lore staat voor de tweede kleuterklas. Vierentwintig enthousiaste kindjes staan haar elke dag op te wachten in de rij. Juf Lore doet haar job met hart en ziel. Dit schooljaar komt juf Lore in de praktijk langs voor advies rond twee van haar kleuters.
Lise en Nora zijn twee meisjes uit haar klas. Ze zijn geweldig om elke dag in je klasgroep te hebben. De meisjes zijn beiden erg vrolijk, lief en heel leergierig. Juf Lore merkt echter op dat het ook deze twee meisjes zijn die gedurende een hele schooldag het meest van haar vragen.
‘Juf, wil je met me spelen?’
"Het is voor een kleuterjuf onmogelijk om telkens wanneer daar nood aan is samen te spelen"
Lore geeft aan dat ze het een prachtige vraag vindt, een compliment eigenlijk, maar ze heeft het gevoel hier niet voldoende aan tegemoet te komen. ‘Als juf heb je immers niet alle tijd’, vertelt Lore. Er zijn nog tweeëntwintig andere kinderen die ook mijn aandacht en zorg nodig hebben. Het is voor een kleuterjuf onmogelijk om telkens wanneer daar nood aan is, samen te spelen.
Hoe kan ik Lise en Nora leren zelfstandig te spelen?
Laten we starten bij de vraag:
"Hoe ziet een kleuter dit?"
‘Wil je met me spelen?’ lijkt een erg duidelijke vraag, maar omvat niet alles wat een kleuter je daarmee wil vertellen.
Natuurlijk, heeft een jong kind jou er graag bij. De aanwezigheid van een volwassene biedt veiligheid, aandacht en bevestiging. Met jou in de buurt hebben kleuters een speelkameraad, een supporter én een hulplijn binnen handbereik.
Wanneer een kleuter aangeeft dat hij met een volwassene wil samenspelen, is dat niet enkel voor het oppervlakkige spelplezier.
Het geeft ook een onvervulde behoefte aan.
Een behoefte aan bijvoorbeeld rust, aan aandacht of verbinding. Het is vaak een nood naar gezien worden en even ondersteuning krijgen en het niet allemaal alleen hoeven te ontdekken.
Een oplaadmoment als het ware; even op adem komen in een vermoeiend proces van leren zelfstandig functioneren.
Niet enkel in de klas zal je dit zinnetje horen. Ook binnen vele huiskamers horen ouders en grootouders tot vervelens toe diezelfde vraag.
Vaak proberen we dan verbale adviezen te geven of ons zelfs te verontschuldigen:
"Ik heb nog maar net met jou gespeeld." "Zoveel speelgoed in huis en jij verveelt je?"
We focussen daarmee op de oppervlakkige speelvraag en horen de onderliggende nood naar verbinding niet.
Zo kan het inderdaad zijn dat je nog maar net een spel samen speelde en dat er zeker genoeg keuze in speelgoed is. Maar wanneer een jong kindje jou nodig heeft om te ontladen en terug op te laden, kan hij dat enkel in zijn kleutertaal vertellen:
"Wil je met me spelen?
"We focussen op de oppervlakkige speelvraag en horen de onderliggende nood naar verbinding niet."
3 tips om zelf mee aan de slag te gaan.
1.
Hoor de nood aan verbinding en geef 5 minuten onverdeelde aandacht.
2.
Maak zelf een keuze in spel en start het spel samen. Kies je bijvoorbeeld voor kleine speelfiguren of een pop? Vraag dan luidop naar mogelijke verhaallijnen of sta model en toon een aantal spelmogelijkheden.
3.
Initieer het spel in jouw buurt. Zo kan je geleidelijk aan een steeds minder actieve rol nemen in het spel, maar toch nog nabijheid bieden.
Tip!
Is het even echt te moeilijk om alleen te spelen? Betrek dan de kleuter in jouw activiteit.
Kan hij helpen of mag hij kijken naar wat je doet?
Kan hij hetzelfde doen, in fantasiespel?
Tot slot,
Preventief inzetten op verbinding is een must.
Opladen kan je op elk moment, ook al gaat er nog geen alarm af of is de batterij nog niet helemaal leeg.
Probeer dagelijks een aantal korte momenten in te plannen voor verbindend spel, nauw lichamelijk contact en onverdeelde aandacht. Verbindend spel is heel persoonlijk en vergt vaak een zoektocht naar dat spel waar jullie je beiden goed bij voelen.
Ter inspiratie vinden jullie hierbij de spelfiche 'postpakketje'. Veel plezier!
Wil je graag onze andere artikels lezen?
