Herken je dit?...

Het is zo een dag waar wel duizend brandjes geblust worden. 

Het lijkt alsof alles heel snel te veel is voor jouw kleuter, maar ook voor jou. Wat normaalgesproken al vlot gaat, lukt vandaag jouw kleuter niet. Hij eist nabijheid, maar heeft het net vandaag erg moeilijk met samen spelen. Zijn emmer lijkt vol en de jouwe na een aantal uur zeker ook. 

Plots is die druppel te veel daar. Een kleine bagatel die het zoveelste conflict van de dag uitlokt. 

Maar nu staat niet enkel jouw zoon/dochter te schreeuwen. Nu sta ook jij te brullen. Dreigementen, voorwaarden en afspraken vliegen rond de oren, maar helpen doet het niet. 

Want eerlijk? Van op afstand staan er nu twee kleuters te strijden. 

Wanneer verviel jij nog eens in dit kleutergedrag?

Dagelijks zijn we op zoek naar manieren, hulpmiddelen of kleine trukjes die onze kinderen helpen om te gaan met de grote emoties die ze ervaren. We helpen hen stapsgewijs in het leerproces van emotieregulatie. Maar staan we wel voldoende stil bij onze eigen gevoelswereld? 

Voel je tijdig aan wanneer ook jouw spanning stijgt? Weet je jouw persoonlijke gevoeligheden? Thema’s die voor jou gevoelig zijn, overprikkeling of onderprikkeling, sociale stress? Grenzen worden vaak overschreden, maar draag je dan ook zorg voor jezelf daarbij? 

Want zonder bewustwording van de eigen gevoeligheden en zonder actieve time-outs voor jezelf, dreig je zelf de rust en rationele kijk soms te verliezen. Dan ga jij als ouder uit je stressraam. Dan ga jij in overlevingsmodus. Vechten, vluchten of bevriezen zijn dan jouw oplossingen, maar helpen helaas niet bij het tot rust brengen van een situatie, laat staan van een kleuter. 

Het stressraam in beeld:

 Een aantal tips:

1. Vertraag. Neem in conflictsituaties de tijd om even stil te staan bij wat er gebeurt en wat dat met jou doet. Check in bij jezelf en vraag je af: lukt dit nog of heb ik iets nodig? 
2. Zorg eerst voor jezelf. Enkel dan kan je ook ten volle voor een ander iets betekenen. Zoek wat je nodig hebt en geef jezelf die ruimte. Naast een noodzakelijke voorwaarde voor jezelf, is dit ook een prachtig voorbeeld voor jouw zoon/dochter. Je staat model en normaliseert ook grote emoties. 
3. Eenmaal je zelf de rust gevonden hebt, ga je na wat jouw kind vraagt/toont. Kijk verder dan enkel dit opvallende gedrag, maar zoek naar wat hij echt nodig heeft. 
4. Vervul die behoefte en probeer nu ook een stevige houvast te zijn bij zijn emotieregulatie. Neem het niet volledig over, maar blijf nabij. Benoem wat je ziet en zoek samen naar kleine stapjes die het gevoel iets kleiner kunnen maken.